استفاده از دستگاه فلاش در عکاسی

استفاده از دستگاه فلاش در عکاسی

   فیلم های سریع، عکاسی در شرایط نوری ضعیف را آسان می نمایند، اما زمانی پیش می آید که باید از نور فلاش هم استفاده نمود. به این علت که نور فلاش در زمان کوتاهی که معمولا حدود چند هزارم ثانیه است، پرتاب می شود، از آن می توان برای ثبت حرکات سریع در نور کم یا تاریکی استفاده کرد. عیب دستگاه فلاش این است که نور تند و مزاحمی را تولید می کند.     اغلب دوربین های «ببین و بگیر» و تک عدسی انعکاسی دارای فلاش «سرخود» هستند که در فاصله حدود بین 1 تا 5 متر، (با حساسیت فیلم 100 ایسو) نور خوبی را تولید می کنند. اما دستگاه های فلاش به طور قابل ملاحظه ای قوی تر و پیچیده تر از فلاش های روی دوربین هستند و معمولا قدرت نورافشانی تا 30 متر و بیشتر را دارا می باشند.

   دستگاه های فلاش که معمولا روی دوربین نصب می شوند، بر دو نوع اند: فلاش های «خودکار» که تقریبا روی همه دوربین ها قابل استفاده است و دارای «حسگری» در قسمت جلو می باشد که نور برگشتی فلاش را اندازه گیری می کند و نوردهی را بر آن اساس تعیین می کند. نوع دوم، «فلاش های ویژه» هستند که برای مدل های خاصی از دوربین ها ساخته شده اند و ارتباط پیچیده ای بین دستگاه فلاش و دوربین را برقرار می سازند و کاربر می تواند هرگونه تنظیمی را به لحاظ مقدار نور خروجی، شکل، اندازه و تعداد تخلیه های پی در پی را روی آن اعمال نماید. دوربین مقدار نوری را که به سطح فیلم می رسد، سنجیده و هنگامی که مقدار نور را کافی تشخیص داد، دستور قطع نورافشانی را به فلاش می دهد.

   یکی از مشکلات نور فلاش، قرمز شدن مردمک چشم انسان در برابر آن است که در عکس دیده می شود. اغلب فلاش های روی دوربین و دستگاه های فلاش جدید دارای تنظیماتی برای از بین بردن قرمزی چشم است، به این صورت که با تخلیه مقدار کمی از نور فلاش، قبل از نورافشانی اصلی، باعث آماده شدن مردمک چشم در برابر نور می شوند. این مزیت برای کسانی که از مردم عکس می گیرند، بسیار کارآمد و مفید می باشد.

منبع سایت شاترباگ