عکاسی از غبار و مه

عکاسی از غبار و مه

  مانند دیگر پدیده های طبیعی، مه و غبار نیز باعث خلق عکس هایی می شوند که از لحاظ عاطفی، موثر و پر قدرت اند. واکنش هایی که از هر فرد به فرد دیگر متفاوت اند. مه صبحگاهی که بر فراز مناظر روستایی «ایرلند» دیده می شود ممکن است باعث آرامش شما شود، اما همسفر شما را دچار افسردگی کند. 

 

  غبار و مه هر دو باعث زدودن رنگ ها، و از بین رفتن بافت و شکل اجسام شده و جزئیات آن را کاهش می دهند. بنابراین باید مهم ترین مکان در ترکیب بندی عکس شما جایی باشد که ویژگی های خود را به لحاظ شکل، بافت و جزئیات از دست نداده باشد. به جای آنکه از مناظر گسترده عکاسی کنید، در پی آن باشید تا از تک درخت ها و یا دیوارهای سنگی عکاسی کنید که در مه و غبار دارای شکل های قویتری هستند. موضوعاتی که هر چه دورتر از دوربین شما جای گرفته اند، دارای تاثیر کمتری می باشند، بنابراین مهمترین چیزها را هر چه نزدیک تر به دوربین قرار دهید، مثلا هنگام عکاسی از فضای مزرعه ای در مه، پرچین ها را در پیش زمینه قرار دهید.

  بازتاب های درخشان مه و غبار باعث گول خوردن نورسنج های خودکار می شوند و مقدار نور را بیش از آنچه در محیط موجود است، نشان می دهند. بنابراین، برای اصلاح این خطا، شما باید زمان نوردهی را از مقدار پیشنهادی دوربین، بیشتر کنید. اگر دوربین شما دارای ابزار نوردهی «کمابیش» است، شاخص آن را روی 1+ درجه تنظیم کنید. روی دوربین های دیگر برای جبران زمان نوردهی، می توان با استفاده از شاخص ایسو و قرار دادن آن در وضعیت پایین تر، زمان نوردهی را بیشتر نمود. (مثلا اگر از فیلم 400 ایسو استفاده می کنید و شاخص ایسو را روی 400 تنظیم نموده اید، با کاهش حساسیت فیلم به نصف و قرار دادن حساسیت فیلم روی عدد 200 ایسو باعث افزایش زمان نوردهی خواهید شد که مناسب چنین وضعیتی است، اما همیشه به یاد داشته باشید که پس از فرونشستن مه و غبار تنظیمات دوربین را به حالت اولیه بازگردانید.

  عدسی های «دورگیر» تاثیرات مه و غبار را افزایش می دهند و هر چه فاصله کانونی عدسی ها بیشتر باشد، این تاثیر بیشتر خواهد شد. عکاس ها برای عکاسی از مناظر کوهستانی از عدسی های 300 میلی متری یا بیشتر استفاده می کنند تا به چیزی که به آن «پرسپکتیو فضایی» می گویند، دست یابند، زیرا که حس ژرف نمایی را تقویت می کنند.

منبع سایت شاترباگ